Aleksander Zniszczoł (ur. 8 marca 1994 w Cieszynie) − polski skoczek narciarski, indywidualny wicemistrz świata juniorów z 2012, zwycięzca Letniego Pucharu Kontynentalnego 2011. Nowy!!: Letni Puchar Kontynentalny w skokach narciarskich 2016 i Aleksander Zniszczoł · Zobacz więcej » Alex Insam
Oprócz dalekich lotów, emocje od zawsze budzi też ich niska waga. Restrykcyjne diety, głodówki, zaburzenia odżywiania są skutkiem presji, jaka towarzyszy im każdego dnia. Zobaczcie nasz ranking 10 najchudszych skoczków narciarskich. Matti Hautamaeki . 10. Matti Hautamaeki Matti Hautamaeki jest byłym fiński skoczkiem narciarskim. Jest czterokrotnym medalistą olimpijskim i czterokrotnym medalistą mistrzostw świata seniorów i juniorów. To pięciokrotny medalista mistrzostw świata w lotach oraz dwukrotny zwycięzca Turnieju Nordyckiego. Matti był tak wykończony podczas igrzysk w Salt Lake City w 2002 roku, że prawie zemdlał. Trenerem Finów był wtedy Mika Kojonkoski, który zaczął odnosić duże sukcesy, poprzez mocne odchudzanie zawodników. Wzrost: 174 cm, waga: 57 kg. Stosunek wzrostu do wagi: 3,05 Zobacz: Kim jest najbardziej charyzmatyczna trenerka w USA? Natalie Jill swoją historią odmienia ludzkie życie [GALERIA] Anders Bardal . 9. Anders Bardal Anders Bardal - norweski skoczek narciarski. Reprezentant Steinkjer Skiklubb i zdobywca Pucharu Świata w sezonie 2011/2012. Czterokrotny wicemistrz świata w skokach narciarskich, brązowy medalista igrzysk olimpijskich. Dwukrotny zwycięzca klasyfikacji generalnej Pucharu Świata. W 2015 roku skoczek zakończył karierę. "Dziś już nie mam ani wielkiej radości z tego, co robię, ani nie czuję się na siłach" - powiedział. W kuluarach mówiło się, że trener Alexander Stoeckl nie daje swoim skoczkom chwili wytchnienia. Stoeckl potrafił swoim zawodnikom robić treningi o... w nocy! Wzrost: 186 cm, waga: 61 kg. Stosunek wzrostu do wagi: 3,06 Zobacz: Anna Victoria. 12 tygodni do szczupłej i umięśnionej sylwetki [GALERIA] Akseli Kokkonen . 8. Akseli Kokkonen Tami Kiuru . 7. Tami Kiuru Tami Kiuru jest fińskim skoczkiem narciarskim, srebrnym medalistą olimpijskim i dwukrotnym medalistą mistrzostw świata. To także trzykrotny medalista mistrzostw świata w lotach. Przez wykańczające treningi i ścisłą dietę w 2006 roku postanowił przerwać swoją karierę sportową. Wzrost: 183 cm, waga: 59 kg. Stosunek wzrostu do wagi: Zobacz: Uwaga! Oto nowe gwiazdy fitnessowe - Tone It Up Girls [GALERIA] Veli Matti Lindstroem . 6. Veli Matti Lindstroem Andreas Goldberger . 5. Andreas Goldberger Andreas Goldberger to austriacki skoczek narciarski, dwukrotny medalista olimpijski i siedmiokrotny medalista mistrzostw świata. Jest dwukrotnym zwycięzcą Turnieju Czterech Skoczni. Mimo tego, że zakończył już swoją karierę, nie rozstał się ze skokami narciarskimi. Stworzył Talent-Cup, który zrzesza młodych zawodników, chcących spróbować swoich sił w skokach. Wzrost: 172 cm, waga: 53 kg. Stosunek wzrostu do wagi: 3,185 Zobacz: Tancerki pole dance i ich niezwykłe umiejętności. Fotografie Katarzyny Milewskiej Adam Małysz . 4. Adam Małysz Adam Małysz, najbardziej znany polski skoczek, jest także najbardziej utytułowanym zawodnikiem w historii indywidualnych konkursów mistrzostw świata w skokach narciarskich. Zwycięzca 39 konkursów Pucharu Świata, triumfator Turnieju Czterech Skoczni, trzykrotny zwycięzca Turnieju Nordyckiego, trzykrotny triumfator Letniego Grand Prix. Wielokrotnie zwracano uwagę na drobną posturę Małysza, dlatego znalazł się w naszym rankingu, chociaż zakończył już swoją karierę. Wzrost: 169 cm, waga: 53 kg. Stosunek wzrostu do wagi: 3,188 Zobacz: Katarzyna Dziurska wygrała złoto podczas Mistrzostw Świata Kulturystyka i Fitness [ZDJĘCIA] Hiroki Yamada . 3. Hiroki Yamada Hiroki Yamada to japoński skoczek narciarski. W Pucharze Świata wystartował po raz pierwszy 22 stycznia 2000 i zajął 46. pozycję. Zawodnik, jak reszta jego kolegów jest na restrykcyjnej diecie. Zdarza się przez cały dzień zjadają jedynie batonik z płatków kukurydzianych i czekoladę na śniadanie, a na kolację sałatę i odrobinę ryżu. Wzrost: 173 cm, waga: 53 kg. Stosunek wzrostu do wagi: Zobacz: Alexandra Bring. Motywująca szwedzka piękność z Instagrama [GALERIA] Clint Jones . 2. Clint Jones Clint Jones jest amerykańskim skoczkiem narciarskim. Zadebiutował w reprezentacji USA w 1999, mając 15 lat, a rok później po raz pierwszy wziął udział w zawodach Pucharu Świata w Iron Mountain. W 2007 zakończył karierę. Później zajął się trenowaniem skoczków. Obecnie jest trenerem kadry narodowej USA w skokach. BMI tego zawodnika wynosiło niecałe 17, co oznacza mocne wychudzenie. Wzrost: 178 cm, waga: kg. Stosunek wzrostu do wagi: Zobacz: Ronda Rousey. Dziewczyna, która lubi się bić Simon Ammann . 1. Simon Ammann Simon Ammann - szwajcarski skoczek narciarski, jeden z najbardziej utytułowanych skoczków w historii. Czterokrotny indywidualny mistrz olimpijski. Czterokrotny medalista mistrzostw świata w narciarstwie klasycznym, mistrz i wicemistrz z 2007 roku oraz brązowy medalista w 2009 i 2011 roku. Mistrz świata w lotach narciarskich w 2010 roku. Ammann jest najchudszym ze skoczków narciarskich. Jego waga to efekt drakońskiej, restrykcyjnej diety 1500 kalorii. Wzrost: 170 cm, waga: 50 kg. Stosunek wzrostu do wagi: Zobacz: Najbardziej prestiżowe siłownie na świecie. Zobacz, gdzie ćwiczą gwiazdy [GALERIA]
Christian Hauswirth – szwajcarski skoczek narciarski. Najlepsze wyniki w Pucharze Świata osiągnął w sezonie 1987/1988, kiedy zajął 22. miejsce w klasyfikacji generalnej. Największym osiągnięciem tego zawodnika jest 4. miejsce w 36. Turnieju Czterech Skoczni.
simon skoczek narciarski – Spis Treści simon skoczek narciarski: Miejsca Na Podium Konkursów Pk simon skoczek narciarski: Żonę Stocha Doskonale Znacie, A Jak Wygląda Ukochana Graneruda? Oto Partnerki Skoczków simon skoczek narciarski: Starty S Ammanna Na Igrzyskach Olimpijskich simon skoczek narciarski: Mistrzostwa Świata W Lotach Narciarskich simon skoczek narciarski: Miejsca Na Podium W Konkursach Indywidualnych Pucharu Świata Chronologicznie W następnych zmaganiach na skoczni Trampolino Dal Ben w Predazzo skoczył 120 i 130,5 metra i zajął piątą lokatę. simon skoczek narciarski W konkursie tym uzyskał odległości 113,5 i 125 metra. Na Wielkiej Krokwi w Zakopanem zanotował 12. 23-letnia Marcelina Ziętek cieszy się coraz większą popularnością w sieci. Z jej konta na Instagramie można się dowiedzieć np., simon skoczek narciarski że w przeszłości brała udział w konkursie piękności. Została Miss Południa Nastolatek i Miss Foto Południa Nastolatek. simon skoczek narciarski: Miejsca Na Podium Konkursów Pk Ammann, czterokrotny mistrz olimpijski w rywalizacji indywidualnej z Salt Lake City i Vancouver , wie, że koniec kariery zbliża się nieuchronnie. Nie martwi się tym, bo w jego głowie są już plany na przyszłość. Ma licencję zawodowego pilota, ale nie wyobraża sobie pracy… simon skoczek narciarski Ostatnio rozpoczął studia ekonomiczne na uniwersytecie St. Gallen. Jeśli uda mu się wystąpić w lutym w igrzyskach, zostanie pierwszym Szwajcarem mającym siedem startów olimpijskich. 25 czerwca 1981 roku urodził się szwajcarski skoczek narciarski Simon Ammann. Ammann stał się nową gwiazdą skoków narciarskich. W drugiej serii Simon skoczył sporo dalej, na 134,5 m – zajął 4. Dwa dni później na Holmenkollbakken w Oslo, podczas ostatnich zawodów Pucharu Świata w sezonie Simon Ammann po raz pierwszy w sportowej karierze wygrał. Szwajcar uzyskał 96,5 oraz 96 metrów. Ostatecznie Simon zajął w zawodach 35. Harry Potter skoków zaczarował polskich kibiców. Lokatę, o dwa miejsca wyprzedzając Adama Małysza. W pierwszym konkursie w Szwajcarii zajął wysokie 7. Miejsce, co już było jego najlepszym rezultatem w karierze. Dzień później wprawił miejscową publiczność w euforię, po raz pierwszy stając na pucharowym podium. Lepszy od Ammanna okazał się wówczas jedynie Małysz, co z perspektywy czasu można uznać za symboliczne. simon skoczek narciarski: Żonę Stocha Doskonale Znacie, A Jak Wygląda Ukochana Graneruda? Oto Partnerki Skoczków Zdał maturę i tym samym zdobył średnie wykształcenie. Obecnie studiuje informatykę i elektrotechnikę na Politechnice Federalnej w Zurychu. 25 czerwca 2010 w miejscowości simon skoczek narciarski Pfäffikon wziął ślub z Rosjanką Janą Janowską. Rekordzista Szwajcarii w długości skoku narciarskiego. Wielokrotny medalista mistrzostw krajowych. Tak wygrywają najlepsi, a on jest wśród pięciu najwybitniejszych skoczków w historii. Nieprawdopodobna kariera, a przecież swój dorobek może jeszcze poprawić – zaznacza historyk sportu. Jedynym, który ma absolutnie wszystko, bo simon skoczek narciarski także mistrzostwo świata w lotach, jest Nykaenen. Dlatego to “Latający Fin”, który zmarł w roku 2019, jest powszechnie uznawany za skoczka wszech czasów. Wszyscy reprezentanci Polski awansowali do konkursu Raw Air w Trondheim. simon skoczek narciarski: Ciekawostki O Simon Ammann Skoczek narciarski Simon Spiewok jest członkiem niemieckiej kadry narodowej młodzieżowej na sezon olimpijski. Kariera 19-latka zapowiada się znakomicie, w simon skoczek narciarski Niemczech wiąże się z nim duże nadzieje. Co ciekawe, tata skoczka pochodzi z Katowic, a mama z powiatu tarnogórskiego, a dokładnie z Miasteczka Śląskiego. Następnego dnia na tej samej skoczni był 13. Marzenia o wysokiej lokacie w turnieju prysły w Lillehammer, gdzie Ammann był dopiero 33. I nie zakwalifikował się do drugiej serii. Na zakończenie imprezy w Oslo simon skoczek narciarski był 13. W pierwszym z konkursów Letniego Grand Prix 2000, 6 sierpnia na skoczni w Hinterzarten był 46. 14 sierpnia w Courchevel uplasował się na 43. Pozycję, a dzień później na tej samej skoczni był 43. simon skoczek narciarski: Harry Potter Skoków Zaczarował Polskich Kibiców Teraz Przeżywa Poważny Kryzys Byłem gotowy, by sprostać wyzwaniu i udało się. Teraz już inaczej postrzegam skoki, sport. 19 marca 2009 w kwalifikacjach do konkursów w Planicy ustanowił swój rekord życiowy, wynoszący 200,5 metra. Wcześniej zajął trzecie miejsce w Turnieju simon skoczek narciarski Nordyckim 2004. 11 stycznia 2002 podczas treningu przed konkursem Pucharu Świata w Willingen Simon Ammann zaliczył silny upadek. Lekarz reprezentacji Niemiec, Ernst Jacob, stwierdził u Ammanna liczne stłuczenia i lekkie wstrząśnienie mózgu. Miejsce po skokach na 123 i 125 metrów. Na obiekcie w Kranju po raz pierwszy w karierze wygrał zawody cyklu Letniej Grand Prix. Skoczył 106,5 simon skoczek narciarski i 105 metra, co dało 254,7 punktów. W konkursie na Skoczni Olimpijskiej w Hakubie zajął 14. Pozycję po skokach na 125 i 115 metrów. Wszyscy kibice skoków narciarskich wstrzymali oddech, gdy Szwajcar bezwładnie staczał się z zeskoku skoczni w Willingen. Wrócił dopiero na igrzyska olimpijskie w Salt Lake City, gdzie pozbawił złotego medalu Andreas Goldberger to austriacki skoczek narciarski, dwukrotny medalista olimpijski i siedmiokrotny medalista mistrzostw świata. Jest dwukrotnym zwycięzcą Turnieju Czterech Skoczni. W październiku 2012 zdobył tytuł letniego mistrza Szwajcarii, zwyciężając konkurs na skoczni HS 117 w Einsiedeln. Ammann uzyskał 110 i 109,5 metra, dzięki czemu wygrał z przewagą blisko 30 punktów nad drugim Gregorem Deschwandenem. Halvor Egner Granerud od kilku lat związany jest z Karoline Nilsen. Jeden z najbardziej utytułowanych zawodników w historii. Powiedzieć, że to była sensacja, to nic nie powiedzieć. Jego odległości to 139,5 oraz 135 m. 19 marca 2009 w kwalifikacjach do konkursów w Planicy ustanowił swój rekord życiowy, wynoszący 200,5 metra. Jego waga to efekt drakońskiej, restrykcyjnej diety 1500 kalorii. Mimo zajęcia przez prowadzącego Morgensterna dalekiej 14. Simon zarówno po pierwszej odległości na 203,5 m, jak i po drugiej na 210,5 m zajmował 4. Następny konkurs także odbył się w Niemczech, a dokładnie w Klingenthal. Szwajcar dwa razy skoczył najdalej . simon skoczek narciarski: Starty S Ammanna Na Igrzyskach Olimpijskich Teoretycznie o dobre skoki na swojej skoczni powinno być łatwiej. W praktyce obiekt w Wiśle to jeden z najtrudniejszych do przełamania się. Niektórzy skoczkowie obawiają się go, hamowania na nim. Trzeba na tym obiekcie oddawać naprawdę dobre skoki, by były one długie – przeanalizował Jakub Kot, były skoczek narciarski, obecnie ekspert Eurosportu. Młody skoczek wybrał, że najprawdopodobniej reprezentować będzie ekipę prowadzoną obecnie przez Stefana Horngachera. Wciąż wiele mówi się o drzemiącym w nim talencie. simon skoczek narciarski: Mistrzostwa Świata W Lotach Narciarskich Po Turnieju Nordyckim sprawa kryształowej kuli była już rozstrzygnięta. Pierwszy jednoseryjny konkurs w Planicy Ammann ukończył na szóstej pozycji. W drugim udało mu się stanąć na najniższym stopniu podium. Czterokrotny mistrz olimpijski nie poleci do Rumunii na Puchar Świata w Rasnovie. Simon Ammann postanowił zrobić drugą przerwę od rywalizacji w tym sezonie Pucharu Świata. Szwajcar przyznał, że kilka razy myślał już o zakończeniu simon skoczek narciarski kariery. W mojej formie dużo łatwiej być zrelaksowanym. Dla mnie tak naprawdę skok trwa do 40. Później już tylko sobie lecę – opisywał Ammann. Po ośmiu latach wróciłem na miejsce, w którym tak naprawdę zaczęła się moja kariera.3 lutego 1980 w Toggenburgu) – szwajcarski skoczek narciarski oraz trener. Życiorys Do 1997 uprawiał skoki narciarskie, należał do kadry C. W 1999 ukończył szkołę zawodową, uzyskując zawód murarza.Michał Chmielewski, Kamil Wolnicki: Jak to jest, że kocha pan Zakopane i jego klimat, a nie znosi Wisły? Obietnica, że więcej pan do niej nie przyjedzie, jak wybrzmiała przed rokiem po zawodach Pucharu Świata, tak obowiązuje do teraz. Simon Ammann: To dwa różne miejsca i pisząc wtedy, że więcej nie wystąpię w Wiśle, nie miałem na myśli, że już nie lubię Polski. To problem wyłącznie tamtej skoczni. Szczególnie w listopadzie jest tam niebezpiecznie, zresztą ostatnio – pod moją nieobecność – kolejny raz widzieliśmy mnóstwo upadków. Śnieg na zeskoku był nierówny, a ja od dawna mam kłopoty z porządnym lądowaniem. Poza tym skocznia jest ciasna i trudna, każdy skok to stres. Nie mam ochoty wchodzić w sezon w taki sposób. Po co się zastanawiać, czy nic sobie nie zrobię, zamiast czerpać przyjemność z tego, że już zaczyna się Puchar Świata? Były tam świetne zawody w środku zimy i przestawiając tę lokalizację na początek sezonu, wyrządzono jej krzywdę. Przepraszam, ale moje nastawienie już się nie zmieni. To miejsce, które nie ma podejścia do tego, co się dzieje w Zakopanem. Który raz był pan teraz na PŚ w Tatrach? Chyba dwudziesty, ale pewnie było tego mniej (16 wizyt wg statystyk FIS – przyp. red.). Kilka razy musiałem odpuszczać, na przykład z powodu przygotowań do jakiejś dużej imprezy. Najbardziej żałuję 2002 roku. Pauzowałem, bo chwilę wcześniej poważnie upadłem w Willingen. Śmiesznie się oglądało w telewizji kibiców, którzy włazili na drzewa i stali prawie przy samym rozbiegu. To był chyba największy spektakl w skokach, jaki znam. Od tamtej pory, a więc też fantastycznych dla pana igrzysk w Salt Lake City, minęło 18 lat. A pan wciąż jest na topie. Chyba raczej „w grze”. Z „topem” nie ma co przesadzać. Wyniki to jedno, ale pod względem popularności nic się nie zmienia. To fenomen, nie sądzi pan? Noriaki Kasai wyznaczył nam wszystkim ścieżkę, pokazując, że długowieczność w skokach jest możliwa. Zresztą nie był jedynym, bo kariera Martina Schmitta też trwała dość długo. Pamiętam, jak mi mówił: „Simon, mam w sobie takie dziwne uczucie. Nawet kiedy nie idzie i ląduję blisko, to każde odbicie z progu przynosi mi taką przyjemność, że nie umiem skończyć”. U mnie jest tak samo. Skoki, ta cała ich otoczka, ale przede wszystkim lot, to uzależnienie, którego nie zrozumie nikt spoza środowiska. Poza tym chociaż w ostatnich tygodniach wystąpiłem fatalnie w Engelbergu, Bischofshofen i Zakopanem, to kibice nie pozwalali mi się tym smucić. Każdy wspierał mnie, jakbym właśnie wygrał. Pan, Gregor Schlierenzauer, Kasai i kilku innych to żywe legendy i wzbudzacie sympatię. Nawet po takim czasie? Okej, ludzie pamiętają sukcesy, ale czasem się zastanawiam, czy po prostu nie tęsknią za czymś, co może już nie przyjść. To motywujące czy wprost odwrotnie? Nie wiem. Jest miło, ale każdy wolałby być dopingowany nie tylko z litości i nostalgii. A pan, 39-latek, wciąż jest sportowcem na sto procent? Na tyle, ile umiem, a raczej... na ile pozwala mi ciało. Z wiekiem jednak ograniczeń jest coraz więcej. Pamiętam, jak mogłem skakać bez przerwy – kwalifikacje, wszystkie treningi, drużynówki i tak dalej. A teraz? Po każdym weekendzie siadam i myślę: „Cholera, jak mnie wszystko boli”. A potem: „Musi aż tyle dni?”. Idąc na trening, nie jestem już w stanie pracować tak intensywnie jak dawniej. Jestem za to mądrzejszy. To właśnie uważam za tajemnicę sukcesów sportowców po trzydziestce. Robić dokładnie tyle, ile trzeba, w dokładnie w takim tempie i tej chwili, żeby robota przyniosła najlepszy efekt. Moja trudność w tej chwili tkwi jednak w niedoskonałościach technicznych, a nie stricte fizycznych. Od kilku miesięcy się z tym męczę. Pytamy o podejście do sportu, bo zastanawiamy się, ile dziś pana nazwisko wciąż znaczy dla Szwajcarów. No cóż, nie jest to szał, jaki był po igrzyskach w 2002 i 2010 roku. Oczywiście, ludzie mnie kojarzą, mam też nadzieję, że ktoś mnie lubi, ale kiedy ostatnio poszedłem na jakieś publiczne spotkanie, ludzie pytali: „Simon, to ty jeszcze skaczesz?”. To pokazuje, że szczyt popularności mam już za sobą. Niemniej sądzę, że hasło Simon Ammann wciąż otworzyłoby w ojczyźnie sporo drzwi. Może nawet mógłbym korzystać z tego, gdybym potrzebował pieniędzy, ale jak patrzę na Eddiego „Orła” Edwardsa, którego zapraszają jako maskotkę na różne wydarzenia, to dziękuję. Bardziej niż inaugurować mecz Premier League jako gwiazda, wolę pójść na lokalne boisko i pokopać piłkę ze znajomymi. Ile razy myślał pan już o zakończeniu kariery? Kilka. A raz lub dwa byłem już niemal po drugiej stronie. To co sprawiało, że zmieniał pan zdanie? Dobre wyniki, które wzbudzały nadzieję, że jeszcze coś zdołam ugrać. Kilka świetnych lotów w Planicy czy w Vikersund sprawiało, że szkoda było mi to zostawić. „Na mamutach będę jeszcze groźny”, postanawiałem i zaczynałem kolejny rok przygotowań. Tylko że tutaj nie ma nic na pewno. Jak widać po mnie, bo od dawna nie osiągnąłem niczego znaczącego. Gdyby ogłosił pan pożegnanie, sprawę opisałyby pewnie wszystkie polskie media. Szczerze? Nie dbam o to, czy pożegnają mnie nagłówki gazet, czy wzmianka na ostatniej stronie. Gdy zaczynałem, było wokół mnie cicho i nikt mnie nie znał. Po prostu chodziłem na skocznię, żeby przyspieszyć, odbić się, wylądować i cieszyć, że mogę to robić. Teraz jest podobnie. Więc kiedy z dnia na dzień stracę w sobie tę iskrę i powiem, że wystarczy, Szwajcaria nie będzie po mnie płakać. Będzie spokój i chyba coś takiego mi odpowiada. Niełatwo to zrozumieć, prawda? Szczególnie że nie trenuje pan po to, żeby odejść w ciszy, lecz – jak przypuszczamy – żeby wciąż coś osiągać. Tak, w głowie nadal mam marzenia do zrealizowania. To Turniej Czterech Skoczni czy raczej medal mistrzostw świata w lotach w Planicy w marcu? Może jedno i drugie? Nadal pana boli brak triumfu w TCS? Nie. Tak widocznie musi być. Nikt nie odbierze mi wspomnień z walki o to trofeum. Ani tego, ilu wspaniałych skoczków miałem za rywali. Kilka razy byłem świetnie przygotowany, ale zawsze ktoś okazywał się lepszy. Mam w sumie cztery podia. Nie powinienem narzekać. W sporcie niczego nie da się do końca zaplanować. Nawet szczegółów swojego pożegnania. No, może poza Adamem Małyszem, który zrobił to w absolutnie piękny sposób. Odszedł jako trzeci skoczek sezonu PŚ, jako medalista MŚ, jako trzeci skoczek ostatnich zawodów, w których wziął udział. Miał plan, co będzie dalej. Wiedział, że zaraz wsiada za kierownicę rajdówki. Nigdy nie żałował pan, że nie postąpił podobnie? Adam miał perfekcyjną karierę, ale nie zazdroszczę mu niczego. Zrobił po swojemu, każdy z nas robi inaczej. Przez pewnego Szwajcara raczej „prawie” perfekcyjną... A tam! Widzieliście ostatnią wystawę Ewy Bilan-Stoch i zdjęcie zdobytych przez niego medali? To dorobek, który stawia Małysza w gronie absolutnie największych w historii. Cztery kryształowe kule, cztery tytuły mistrza świata, tak wiele zwycięstw w PŚ. Ja się z nim nie równam. W czterech konkursach, które wygrałem na igrzyskach, on także zdobył medal. To trzeba doceniać. Wy – kibice i dziennikarze – także musicie. Ostatnio przypomniałem o tym mojemu dawnemu koledze z kadry, Andreasowi Küttelowi. Kiedy Ewa zaproponowała mu współuczestnictwo w jej projekcie i pytał, czy mu przystoi, bo ma do sfotografowania jedynie dwa krążki. Ale za każdym kryje się wspaniała historia. Dziś Küttel jest naukowcem, mieszka w Danii. Złośliwi mówią, że długowieczny sportowiec to taki, który nie ma planu na później. I że się tego boi. Co pan na to? Że w skokach to nie obowiązuje. Spójrzmy na zawody mastersów, oni przecież potrafią skakać do osiemdziesiątki, czasami wciąż na dość dużych skoczniach. A że nie robią tego idealnie? Trudno. To także moje podejście. Bo ja mam plan na to, co dalej. Jaki jest pański głos w dyskusji pt. „Kto był lepszy – Małysz czy Kamil Stoch”? Wiem, że się tym emocjonujecie, ale wolę zostawić dyskusję bez wskazania. Obaj są niebywali, zresztą – kurcze – patrzcie, jak wyglądają polskie skoki. Był Małysz, przyszedł Stoch. Teraz do Stocha dołączyli Piotr Żyła i Dawid Kubacki i cała drużyna. Od dwudziestu lat macie na pęczki sukcesów. To jest moja niespełniona wizja w Szwajcarii. Za mną nie poszło tak wielkie zainteresowanie. Medal MŚ Killiana Peiera w Seefeld musiał być dla pana czymś niezwykłym? Chcę wierzyć, że to było przełomowe osiągnięcie w kontekście kolejnego pokolenia. Cieszyłem się jego sukcesem, jakbym sam to osiągnął. Pamiętam zresztą, że stojąc pod skocznią i obserwując to wszystko, przypominałem sobie własne początki. Miałem 16 lat, gdy w kadrze był lider Sylvain Freiholz, początkujący Küttel i ja – szesnastolatek, któremu ktoś postanowił pokazać wielki świat. Sylvain był dla nas wyjątkowo cierpliwym nauczycielem i dziś mam poczucie, że może ja nie byłem taki sam dla młodszych. Naprawdę obwinia się pan za stan szwajcarskich skoków? Sam nie wiem. Może nie powinienem? W każdym razie, gdy po latach oczekiwania, aż za mną czy Andreasem przyjdzie ktoś nowy, pojawił się Killian, ulżyło mi. Udźwignął na tych MŚ wielką presję. Z największą przyjemnością nosiliśmy go na rękach. Kogo dźwigało się milej – Peiera w ubiegłym roku czy Małysza, gdy trzynaście lat temu znokautował was na MŚ w Sapporo? Ha, ha! Nie każcie mi wybierać! No dobrze. Ale przyzna pan, to była wyjątkowa chwila? Zresztą dla was obu, w końcu kilka dni wcześniej został pan mistrzem na dużej skoczni. Tak, wtedy chyba po raz pierwszy i ostatni podzieliliśmy się w jednej imprezie złotem po równo! Niemniej miałem poczucie, że gdyby nie wiatr na Okurayamie i pech, Adam miałby w Japonii oba pierwsze miejsca. Gdy więc na normalnym obiekcie dopiął swego, mi i Thomasowi Morgensternowi odjęło mowę. Ja skakałem wtedy doskonale, ale zająłem pierwsze miejsce z tych, które były przeznaczone dla normalnych ludzi. Z Thomasem poszliśmy wtedy na zeskok gratulować człowiekowi, który był z innej planety. To był dla nas honor. Nie czuliśmy się wtedy przegrani. Kiedy czasem wspominamy z Małyszem dawne czasy, pierwsze, co mówi, to że trzynaście lat temu skoki były kompletnie innym sportem. To wciąż taka sama dyscyplina, w której trzeba daleko skoczyć i ładnie wylądować. Kwestia przepisów dotyczących rekompensat za wiatr to jeszcze nic takiego, ale gdy mowa o sprzęcie, zgadzam się z Adamem. Ostatnio oglądaliśmy zresztą skoki, które dały Freiholzowi brąz MŚ w 1997 roku w Trondheim. Niebywałe, jak bardzo zmieniła się technika i to, czego używał. Kombinezony, narty, wiązania czy buty dawały kiedyś wielką swobodę i wybaczały nawet spore błędy. Obecnie w skokach na poziomie elity nie ma miejsca na pomyłkę. Od odbicia z belki, przez ustawienie sylwetki na rozbiegu, aż po wyjście z progu i prowadzenie nart. Wszystko musi być idealnie, jeśli sprzęt ma pomóc, a nie przeszkodzić. Może też sami zauważycie, o ile inaczej skakałem jeszcze w sezonie 2014/15, zanim zaliczyłem ten paskudny upadek w Bischofshofen. Narty czasami uciekały, coś się działo w powietrzu, a i tak odległości były w porządku. Dziś tego nie ma. Które skoki bardziej pan lubi? Te z milionowymi budżetami najlepszych ekip czy tamte z czasów Freiholza? Tamte były bardziej romantyczne – co do tego nie mam wątpliwości. Było też chyba łatwiej dostać się na szczyt niż obecnie, bo teraz nie wszystko zależy wyłącznie od talentu i poświęcenia do pracy. Skoczek kilkanaście lat temu łatwiej uzyskiwał odpowiedzi na temat tego, co robi źle. Wszystko było prostsze, a dziś czasami sprowadza się do jednego detalu, który nie działa i wszystko zaburza. I trudniej go odnaleźć. Praca nad formą dziś jest zupełnie inna. Już nie w myśl „im ciężej i więcej, tym lepiej”. Współczesny trening to mniej, a porządniej, ale to ma też swoje konsekwencje. Czy zmiany są na gorsze, czy lepsze? Każdy ocenia własną miarą. Zwróćmy uwagę na kontuzje kolan, które tak się namnożyły. Winę za nie w dużej mierze ponosi sprzęt, którego używamy i słabiej przygotowane nogi. Sprzęt, który jest coraz droższy i bardziej wymyślny, co dyskwalifikuje z rywalizacji coraz więcej państw. To duży problem skoków. A może to raczej problem krajów, że nie potrafiły korzystać z dóbr, które posiadały? To znaczy? Macie w Polsce niedużo skoczni, ale korzystacie z nich, dbacie o nie, przynajmniej tak mi się wydaje. My w Szwajcarii też się staramy. Za to Szwedzi i Finowie kiedyś mieli mnóstwo działających obiektów i ekspertów, ale zmarnowali ten potencjał. A przecież to nie są kraje, w których panuje ubóstwo. Gdyby chcieli, mieliby wszystko, by rozwijać kadry skoczków. Tam umarło zainteresowanie naszym sportem i nad tego przyczyną trzeba się zastanowić, a nie nad usprawiedliwieniami ich nieobecności w środowisku. Skoki pana zdaniem dalej będą się tak zmieniać? Przypomnijcie mi o temacie, gdy spotkamy się za dwadzieścia lat. Pewnie znów będzie aktualny. Gdzie wtedy pana szukać? Nie mam pojęcia. Aktualnie studiuję ekonomię na uniwersytecie w St. Gallen i kto wie, czy nie pójdę w tę stronę. Tylko że to też wymaga pewnych nakładów sił. Spytaliście wcześniej, czy skaczę, dlatego że boję się emerytury. Nie. Teraz to chyba bardziej boję się, że po zakończeniu kariery spadnie na mnie tyle obowiązków, że najzwyklej mnie przytłoczą. Jako sportowcy mamy harmonijne życie w porównaniu z tym, co może się dziać później. Nawet wielka Lindsey Vonn napisała o tym publicznie po ostatnim występie w igrzyskach. Nie chciałbym poczuć pustki, o której wspomina, ale też nie chcę ciężaru, chociaż już teraz sam na siebie go sporo nakładam. Podobno ma pan restaurację? Tak, kupiliśmy ją do gruntownego remontu. Prowadzę też kilka innych biznesów, może nawet zbyt dużo. Jednak zajmowanie się nimi to odskocznia. Wiecie, ja z końcem kariery mam związane tylko jedno marzenie. Chciałbym zmienić życie na takie, które dostarczy mi tak samo wiele energii i entuzjazmu co skoki. Obojętnie, co to będzie. Wtedy uznam, że jestem spełniony. A w skokach pan się taki czuje? Ogółem tak, ale jak pomyślę o ostatnich tygodniach, to daleko mi do spełnienia. Po Titisee-Neustadt, gdzie jechałem z wielkimi nadziejami – choćby po modyfikacjach sprzętu – i nic mi tam nie wyszło, miałem ochotę rozwalić całą szatnię. Dziwne, prawda? W końcu tyle już zdobyłem – można pomyśleć. Ale to dobrze, bo widać, że dopóki jestem w sporcie, oddaję mu całego siebie. I mój zespół także, więc gdy zawodzę, to zawsze pamiętam, że rozczarowanie czują też moi współpracownicy. Gdy się umawialiśmy, pierwsze pytanie, o jakim pomyśleliśmy, to czy widzimy się w Zakopanem po raz ostatni. Jednak po godzinie rozmowy sami nie wiemy, co myśleć. I ja sam też nie wiem. Na ten moment po MŚ w Planicy naprawdę nie widzę przyszłości w skokach. Baliśmy się takiej odpowiedzi. Zawsze mogę jeszcze zmienić zdanie. Kłopot polega na tym, że przed rokiem, gdy mi nie szło, czułem, że mam pomysł na rozwiązanie moich problemów. Teraz nic takiego nie przychodzi mi do głowy. Nawet jeśli tym razem loty w Vikersund i Planicy znów dadzą panu mnóstwo wrażeń? Dwa lub trzy weekendy w sezonie to trochę za mało, by poświęcać na to cały rok. Gabriel Karlen – szwajcarski skoczek narciarski, reprezentant klubu z Gstaad, medalista mistrzostw kraju, uczestnik mistrzostw świata. Wikiwand is the world's leading Wikipedia reader for web and mobile. Ostatnim przystankiem Pucharu Świata w skokach narciarskich 2020/21 jest Planica. „Każda końcówka sezonu odbywająca się w Słowenii to gwarancja niesamowitych przeżyć” – mówi w wywiadzie dla DW Simon Ammann*. Do końca sezonu zostało kilka dni. Jak ocenia Pan swoją dyspozycję w Pucharze Świata? Simon Ammann: Początek kończącego się właśnie sezonu z pewnością należał do trudnych, mając na myśli także sytuację w związku z pandemią. Trwało to aż do Turnieju Czterech Skoczni rozgrywanego w Niemczech i Austrii. Od tego czasu udało mi się osiągać coraz lepsze rezultaty, czego dowodem jest choćby rywalizacja w Willingen. Zajął Pan tam dziewiąte miejsce. Czego możemy się po Panu spodziewać w Planicy? - Jak na mamucią skocznię przystało, liczę na długie loty. Chciałbym wykorzystać swoje doświadczenie i poprawić punktację na koniec sezonu. Osiągnął Pan w skokach narciarskich prawie wszystko – od złota olimpijskiego po Kryształową Kulę. Trofeum dla najlepszego skoczka świata odbierał Pan na koniec sezonu właśnie w Słowenii. Na ile mamucia skocznia przywołuje wspomnienia? - Planica to dla mnie nie tylko rok 2010, gdy udało mi się to osiągnąć. Każda końcówka sezonu odbywająca się w Słowenii to gwarancja niesamowitych przeżyć. Pamiętam oczywiście także konkurs przed dwoma laty, gdy udało mi się oddać najdłuższy lot w karierze, lądując na 243 metrze. Razem z innymi szwajcarskimi skoczkami zajął Pan siódme miejsce w konkursie drużynowym w Oberstdorfie. Najlepszy obecnie Szwajcar Gregor Deschwanden zajmuje 23. miejsce w klasyfikacji PŚ. Jak rysuje się przyszłość Pana następców? - Za jakiś czas do rywalizacji powinien wrócić Kilian Peier, który pod koniec października doznał poważnej kontuzji. Pamiętajmy, że mowa o brązowym medaliście mistrzostw świata z Seefeld. Ma ogromny talent i liczę na niego, gdy już dojdzie do zdrowia. Simon Ammann w Oberstdorfie 2018 Wieloletni trener niemieckich skoczków Werner Schuster wspomniał w wywiadzie dla Deutsche Welle, że rok pracy z Panem był dla niego wyjątkowym przeżyciem. Z zachwytem mówił o Pana „mentalności zwycięzcy”. Co się na nią składa? - Z pewnością pasja oraz chęć regularnej pracy. Współpraca z Wernerem Schusterem była dla mnie niebywale ekscytująca. Trenowanie pod jego okiem pozwoliło mi jeszcze bardziej zwrócić uwagę na wiele technicznych aspektów. Absolutnie nie dziwi mnie, że jego późniejsza wieloletnia praca z niemieckimi skoczkami przyniosła tyle sukcesów. Obecny sezon zdominowali – zarówno indywidualnie, jak i drużynowo – Norwedzy. Ale sukcesy odnosili też Niemcy i Polacy. Karl Geiger to mistrz świata w lotach narciarskich, a Piotr Żyła zdobył złoto w Oberstdorfie. Na co stać Niemców i Polaków w przyszłym sezonie? - Skoczkowie z obu krajów zaprezentowali świetną dyspozycję w obecnym sezonie. Mimo dominacji Norwegów, szczególnie Halvora Egnera Graneruda, uwagę zwrócił również progres innych zawodników. Mam na myśli między innymi Piusa Paschke, który przed obecnym sezonem nie kwalifikował się regularnie do czołówki. W niemieckiej drużynie nie brakuje ambicji, co widać przede wszystkim po rezultatach. Przed laty mówiono o braku następców wśród niemieckich skoczków. Jak oceniłby Pan perspektywy wobec kadry prowadzonej przez Stefana Horngachera? - W kontekście procesu szkolenia młodzieży trzeba dążyć do nieustannego rozwoju. Obserwując wyniki skoczków prowadzonych przez Stefana Horngachera widać, że Niemcy nie mają raczej powodów do zmartwień. Gdy zdobywał Pan licznie złote medale, jedynym czołowym skoczkiem z Polski był Adam Małysz. Na ile obecna sytuacja jest dla Pana zaskoczeniem? - Nazwałbym ją raczej naturalną zmianą pośród tendencji w świecie skoków narciarskich. Gdy wygrywałem Kryształową Kulę, na podium znaleźli się także Austriacy Gregor Schlierenzauer oraz Wolfgang Loitzl. Na piątym miejscu znalazł się wówczas Adam Małysz, powoli o swoim talencie przekonywał Kamil Stoch. Obecna sytuacja w związku z polskimi skoczkami nie zaskakuje mnie szczególnie. Jak wyglądają Pana plany na najbliższą i dalszą przyszłość? - Chciałbym kontynuować karierę do Igrzysk Olimpijskich w 2022 roku. W kontekście kolejnego sezonu z pewnością chciałbym osiągnąć jak najlepsze wyniki, co oznacza, że powinienem ustabilizować formę. Skupiam się również na studiach biznesowych na Uniwersytecie w St. Gallen. Cieszę się zarówno na to, jak i na kolejny sezon. *Simon Ammann (ur. w 1981 roku) – szwajcarski skoczek narciarski, jeden z najbardziej utytułowanych zawodników w historii. Czterokrotny mistrz olimpijski, czterokrotny medalista mistrzostw świata, zwycięzca Pucharu Świata w 2010 roku. Simon Ammann. Ammann ostrzegł Stocha. Z tym musi się liczyć polski skoczek. Simon Ammann wystartował w mistrzostwach świata w Planicy mając 41 lat. Możliwe, że Kamil Stoch pójdzie w jego Rozwiązaniem tej krzyżówki jest 6 długie litery i zaczyna się od litery A Poniżej znajdziesz poprawną odpowiedź na krzyżówkę Simon, skoczek narciarski,, jeśli potrzebujesz dodatkowej pomocy w zakończeniu krzyżówki, kontynuuj nawigację i wypróbuj naszą funkcję wyszukiwania. Niedziela, 10 Listopada 2019 AMMANN Wyszukaj krzyżówkę znasz odpowiedź? podobne krzyżówki Ammann Pierwszy złoty medalista zimowej olimpiady 2010 Simon, skoczek narciarski, Pierwszy złoty medalista zimowej olimpiady Simon, skoczek narciarski, Simon, skoczek narciarski, inne krzyżówka Simon, skoczek narciarski, Simon, skoczek narciarski, Simon, skoczek narciarski, Jan, szwedzki skoczek narciarski Tam urodził się skoczek narciarski anton innauer Gregor - austriacki skoczek narciarski Wolfgang - austriacki skoczek narciarski Peter, skoczek narciarski Zonta, skoczek narciarski Armin, skoczek narciarski Andreas, skoczek narciarski Kranjec, skoczek narciarski Peterka, skoczek narciarski Robert, skoczek narciarski Damjan, skoczek narciarski Jernej, skoczek narciarski Rok, skoczek narciarski Pawłow, bułg. skoczek narciarski (sezon 2008/09) Roman, czeski skoczek narciarski Jaroslav, skoczek narciarski trendująca krzyżówki Jedna jaskółka jeszcze jej nie czyni Używana przez rybaków do połowu ryb,z oczkami odpowiedniej wielkości Najważniejszy składnik bigosu Mieszkaniec państwa z rabatem i casablanką Mebel do siedzenia pozbawiony oparcia stołek Bregovic, muzyk z sarajewa, z którym nagrywała kayah Wystawianie ciała na działanie promieni słonecznych Poetycko o strumykach Zazdrosny mąż desdemony z tragedii szekspira Według powiedzenia prąd go nie tyka Najdłuższa rzeka hiszpanii W dawnej polsce podatek od domu mieszkalnego Pojazd z zapasem wody i paliwa, połączony na stałe z parowozem Komisja sedziowska oceniająca skoki narciarskie Oznacza dwadzieścia pięć procent całości
Simmon Ammann to najwybitniejszy szwajcarski skoczek narciarski. Jest znany ze swojej niezwykłej mobilizacji na najważniejsze imprezy, na których jego skoki „oczarowują” kibiców, przez co wielokrotnie jest nazywany Harry Potterem skoków narciarskich. Simmon Ammann jest mistrzem świata w skokach i lotach narciarskich.
Simon Ammann (ur. 25 czerwca 1981 w Grabs) – szwajcarski skoczek narciarski, czterokrotny mistrz olimpijski, multimedalista mistrzostw świata, złoty medalista mistrzostw świata w lotach narciarskich, zdobywca Kryształowej Kuli za zwycięstwo w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata. Triumfator Turnieju Nordyckiego oraz Letniego Grand Prix w 2009 roku. W 2009 roku jego imieniem nazwano 70-metrową skocznię narciarską w Einsiedeln. Reprezentuje barwy klubu SSC Toggenburg. Simon Ammann: sukcesy Igrzyska olimpijskie Złoty medal - Salt Lake City 2002 (normalna skocznia), Złoty medal - Salt Lake City 2002 (duża skocznia), Złoto medal - Vancouver 2010 (normalna skocznia), Złoty medal - Vancouver 2010 (duża skocznia), Mistrzostwa świata Złoty medal - Sapporo 2007 (duża skocznia), Srebrny medal - Sapporo 2007 (normalna skocznia), Brązowy medal - Liberec 2009 (normalna skocznia), Brązowy medal - Oslo 2011 (duża skocznia), Mistrzostwa świata w lotach Złoty medal - Planica 2010 (indywidualnie), Puchar Świata Kryształowa Kula w sezonie 2009/2010, II miejsce w sezonie 2008/2009, II miejsce w sezonie 2010/2011, III miejsce w sezonie 2006/2007, 23 zwycięstwa w PŚ (stan: koniec sezonu 2017/2018), Puchar Świata w lotach narciarskich 4 x III miejsce (2007, 2009, 2010, 2012), Turniej Czterech Skoczni 2 x II miejsce (2008/2009, 2010/2011), 2 x III miejsce (2006/2007, 2013/2014), Turniej Nordycki I miejsce (2010), 3 x III miejsce (2004, 2007, 2009), Letnie Grand Prix I miejsce (2009), Simon Ammann: życie prywatne Simon Ammann urodził się w Grabs (kanton St. Gallen) w Szwajcarii w rodzinie Margity i Heinricha Ammannów. Wychowywał się w Unterwasser. Ma dwóch braci i trzy siostry. 25 czerwca 2010 roku poślubił Rosjankę, Yanę Yanovską. Ammann jest studentem informatyki i elektrotechniki na ETH Zurich od 2006 roku. Mieszka w Schindellegi w Szwajcarii. W październiku 2014 roku Yana urodziła im syna Théodore'a. 17 stycznia 2017 na świat przyszła ich córka, Charlotte. Pokaż pełny opissimon szwajcarski skoczek narciarski
